Στο τελος του Μαρτιου ,35 μαθητες του 3ο ΛΥΚΕΙΟΥ ΑΓ.ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ πραγματοποιησαν ταξιδι-προσκληση-προκληση στη μαγευτικη Ελβετια, στο προορισμο ονειρο για καθε λατρη της Φυσικης !Τα λογια ειναι φτωχα να περιγραψουν την εμπειρια ζωης τοσο των παιδιων , οσο και των καθηγητων τους! Στους δρομους της επιστημης ειχαμε ξεναγους τον διδακτορικο φιτητη κ.Καραντωνη και την καθηγητρια κ.Χατζηφωτιαδου.(τους βλεπετε στην 6 και 9 φωτογραφια της προηγουμενης αναρτησης)Παντα τετοια και του χρονου !!!
3 lyk.ag.dimitriou
Δευτέρα 18 Ιουνίου 2012
Δευτέρα 23 Απριλίου 2012
Η μόνη μου επιθυμία είναι να εξέλθω. To exit. Να εξέλθω από αυτό που είναι σήμερα η πατρίδα, από όσα ζούμε καθημερινά και τα όσα προοιωνίζεται το μέλλον.
Να εξέλθω. To exit. Οι πολιτικοί και τα καμώματά τους μου προκαλούν αποστροφή και μόνον τις «Ειδήσεις των 8» -τι είναι άραγε είδηση;- αφορούν η εκλογολογία και οι πληκτικές δηλώσεις τους. Δεν αντέχω άλλο την διαρκή συζήτηση για τα «μέτρα» που έπονται ή την δόση που εκκρεμεί, ούτε για το πόσο κρίσιμος είναι για πολλοστή φορά ο μήνας που διανύομε. Κουράστηκα να είμαι κι εγώ μέρος της μελαγχολίας, που όλο και περισσότερο τυλίγει τα πρόσωπα και τους δρόμους. Δεν αντέχεται η βεβαιότητα: Ότι αν προχωρήσουμε έτσι, μας μέλλονται χειρότερα δεινά, η τραγωδία ενεδρεύει.
Να εξέλθω λοιπόν. Αυτό επιθυμώ. Έχω μάλιστα την υποψία ότι αυτό επιθυμούν και πολλοί άλλοι. Αυτό επιθυμούμε για τον καινούργιο χρόνο, που μετρά ήδη τα πρώτα του βήματα. Να εξέλθομε. Διότι, αντί η κρίση να φέρει στην χώρα την σοβαρότητα και την ευθύνη, έχει εκτραπεί σε μια περιδίνηση περί το μηδέν, σε μια αφόρητη φλυαρία με λίγο περιεχόμενο. Τον τόνο δίδουν πάλι οι πολιτικοί και οι πολιτικάντηδες, οι διανοούμενοι της εγωπάθειας, οι αναλυτές της δυστυχίας μας. Όπως ένα ποτάμι, που παρασύρει στην ορμητική ροή του σκουπίδια και λάσπες και στο τέλος κυριαρχείται από αυτά.
Η μόνη λοιπόν λύση είναι: Το exit. Δεν αντέχεται άλλο μια καθημερινότητα, που ενώ η «κρίση» εκδηλώνεται σε κάθε της γωνία, επιμένει επίσης να μιλά ασταμάτητα για την κρίση. Αρνούμαι στο εξής να ακούσω όσους επαγγέλλονται διαρκώς την «σωτηρία» μας, αλλά και ορισμένους άλλους, που οραματίζονται την ταπείνωση και την επιστροφή μας στην «δραχμή». Με εξοργίζουν εκείνοι που δήθεν υπερασπίζονται τα ιερά και τα όσια του τόπου – ή την εθνική κυριαρχία μας – ενώ είμαστε οι Έλληνες που τον παραδώσαμε στο μπετόν και την ασχήμια. Δεν με συγκινεί πια ο θρήνος των συνδικαλιστών και των λογής «εκπροσώπων»: την εξουσία τους υπερασπίζονται μόνον, για την δική τους βολή ενδιαφέρονται συνήθως.
Εμείς λοιπόν, όλοι οι άλλοι, είναι ανάγκη να εξέλθομε. Σε ένα σπουδαίο αλλά ελάχιστα γνωστό διήγημα του Ιουλίου Βέρν -το «Πείραμα του δόκτορος Οξ»- οι κάτοικοι μιας ολόκληρης πόλεως περιέρχονται αργά σε μια κατάσταση ανεξήγητη. Ο παραλογισμός και η ένταση κυριαρχούν. Η κατάσταση όμως αυτή εκτονώνεται ευθύς ως κάποιοι από τους κατοίκους περιπατήσουν τυχαία προς την κορυφή ενός λόφου. Εκεί ανακαλύπτουν και πάλι τον πραγματικό εαυτό τους, τις ξεχασμένες αξίες και τα πράγματα που τους συνδέουν. Η ερμηνεία δεν αργεί: Ένας παρανοϊκός επιστήμων, ο δόκτωρ Οξ, διοχέτευε στην πόλη και προς χάριν των πειραμάτων του ένα αέριο με καταστρεπτικές επιδράσεις στα νεύρα και την προσωπικότητα των κατοίκων. Αρκούσε ο καθαρός αέρας του λόφου, για να επανέλθουν οι τυχεροί σε ένα κώδικα αξιών και συμπεριφοράς, που περιόριζε την επίδραση των τοξικών αερίων.
Έξω λοιπόν, προς τον καθαρό αέρα, προς την κορυφή του λόφου. Ας παραμερίσομε προσωρινά το πολύπλοκο ερώτημα: Ποιός άραγε ή ποιοί είναι εκείνοι, που διοχετεύουν τα τοξικά αέρια στην Πόλη; Νά’ ναι λοιπόν το «σύστημα», οι ανάξιοι πολιτικοί, η τρόικα –ή μήπως μια Ευρώπη που ξέχασε τους πρωταρχικούς λόγους της υπάρξεως της; Με αυτά τα ερωτήματα ασχολούνται ωστόσο κατά κόρον οι πρωινές εκπομπές της τηλεόρασης, επίκαιρα αφιερώματα και ειδικά βιβλία, βαρύγδουποι αναλυτές και δημοσκόποι. Η ίδια η επιδημία δεν φαίνεται να τους ενδιαφέρει, κυρίως περιγράφουν τα συμπτώματα της. Εμείς εδώ, που δεν ακολουθούμε αυτό το ρεύμα, ας εστιάσομε στο μόνο εθνικό αίτημα: Έξω, στον καθαρό αέρα. Εκεί που κινούνται ακόμα άνθρωποι, με τις αδυναμίες και την μεγαλοσύνη τους και όχι τα θύματα ενός παρανοϊκού δόκτορα. Εκεί, που κυριαρχεί το ερώτημα «τι μπορούμε να κάνομε;» και όχι το εξαντλημένο «ποιος φταίει». Εκεί: Δίπλα στον άνεργο, όσοι μπορούμε, κοντά στα θύματα του δόκτορα Οξ, όσοι αντέχομε.
To exit, φίλοι. Αυτό είναι το μόνο αίτημα -και όχι βέβαια οι εκλογές!- που έχει περιεχόμενο και σημασία. To exit: Από μια Ελλάδα, που σέρνεται πάλι από τις αμαρτίες και την πολιτική της ευτέλεια, στην άλλη Ελλάδα, την παράλληλη Ελλάδα, που δεν έπαυσε να υπάρχει. Εκεί βρίσκεται πάντοτε ο δάσκαλος, που διδάσκει σωστά τα παιδιά ή ο γιατρός, που δεν βλέπει τον πάσχοντα ως χαρτονόμισμα. Στην παράλληλη Ελλάδα ανήκουν οι άνθρωποι της Τέχνης που, συχνά ανέστιοι και πένητες, επιμένουν να δημιουργούν στο θέατρο, στη μουσική, στον κινηματογράφο. Εκεί πάλι ανήκουν όσοι κινητοποιούνται, χωρίς την αυτοπροβολή που επιδιώκουν άλλοι, για το καλό του διπλανού τους, για να διασωθεί μια ομορφιά που χάνεται, για να γίνει η σιωπηρή οργή μας φροντίδα και πράξη.
Είναι ο μόνος τρόπος: Tο exit. Από την Ελλάδα του κενού λόγου και του παροξυσμού, στην άλλη Ελλάδα, που υπάρχει δίπλα μας και μέσα μας. Ενώ όμως τα φωτεινά σήματα δείχνουν τον δρόμο, ας μην νομίσει κανείς ότι είναι εύκολος και ασφαλής. Κυρίως επειδή σε κάθε του στροφή, σε κάθε του πέρασμα, πρέπει να κοιτάζομε κατάματα τους νέους ανθρώπους και να ψιθυρίζομε ένα συγγνώμη.
Δημοσιεύτηκε στο protagon.gr
Ο Γιώργος Γραμματικάκης ήταν καθηγητής στο Τμήμα Φυσικής του Πανεπιστημίου της Κρήτης. Εργάσθηκε στο «Δημόκριτο» και αργότερα στο CERN. Τα επιστημονικά του ενδιαφέροντα περιστρέφονται γύρω από την δομή της ύλης και την κοσμολογία, ενώ ως επισκέπτης καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Harvard ασχολήθηκε επίσης με την Ιστορία της επιστήμης.
View ratings
Rate this article
Trustworthy
Objective
Complete
Well-written
11 Comments »
Δευτέρα 19 Μαρτίου 2012
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
Αλλά γιατί δεν διαβάζαμε, έστω αυτά τα λίγα αξιόλογα κείμενα αυτών των ανθρώπων, όλα τα προηγούμενα χρόνια, τότε που συνέβαιναν τα αισχρά; Έπρεπε να φτάσουμε στην παρούσα κατάσταση για να μιλήσουμε για την «εγωπάθεια των πολιτικών» και πώς «την εξουσία τους υπερασπίζονται μόνον»;
Έστω. Ας διαβάσουν το κείμενο του Γραμματικάκη οι σημερινοί έφηβοι και ας έχουν υπόψη τους ότι όσα αναγράφονται σ’ αυτό ισχύουν πάντα, ασχέτως του αν η κρίση έχει ήδη εκφραστεί ή αν βρίσκεται σε λανθάνουσα φάση που βιώνεται από «τυφλούς» και «μουγκούς» πολίτες.
Ενώ να πω την κακία μου, προσωπικά, πέρα του – επιμένω – σεβασμού, δεν θα δίσταζα να του αποδώσω τον χαρακτηρισμό που ο ίδιος χρησιμοποιεί στο άρθρο του ως «διανοούμενου της εγωπάθειας»…
Θα συμπλήρωνα πρώτα να κάνουμε ένα DELETE ALL – ένα FORMAT στον σκληρό μας προσωπικό δίσκο – και μετά να εξέλθουμε. Άλλωστε μετά το FORMAT χωρίς σκουπίδια ο υπολογιστής δουλεύει καλύτερα και πιο γρήγορα.
Με διάβασμα, με συζητήσεις ουσίας, με περισότερη προσπάθεια στην εργασία και τέλος με προσφορά εθελοντικής εργασίας όσοι έχουν ελεύθερο χρόνο.
Σ΄αυτό το τελευταίο θα ήθελα να σταθώ. Η δυνατότητα προσφοράς εθελοντικής εργασίας είναι τεράστια, επιβάλεται σε κρίσιμες στιγμές να λειτουργεί η αλληλεγγύη. Το site αυτό είναι μια σπουδαία τέτοια περίπτωση.
Πόσος κόσμος, συνταξιούχοι, έχουν άπλετο χρόνο και γνώσεις, που μένουν ανεκμετάλευτες. Εδώ χρειάζεται αυτοοργάνωση στους δήμους, στις εκκλησίες, στα σχολεία για να προσφέρουμε όσο μπορούμε. Τα παιδιά των οικογενειών, που τα φέρνουν δύσκολα, πρέπει να βρίσκουν χώρους, τα παλιά εντευκτήρια, να περνούν το χρόνο τους, να βοηθιούνται στα μαθήματα τους. Ολοι μας μπορούμε να προσφέρουμε. Σε κρίσιμες στιγμές οφείλουμε να αλλάξουμε τις προτεραιότητές μας και να εντάξουμε «ξεχασμένες» δραστηριότητες, οι οποίες αναδύουν τις ανθρώπινες αξίες και να νοιώσουμε επιτέλους μέλη ενός αλληλέγγυου κοινωνικού συνόλου!.
Σε αναλογία, αυτοί που τα «λέγανε» πριν ξεσπάσει η κρίση, ήταν το 1% σε σχέση με αυτούς που φωνάζουν τώρα εναντίον των πολιτικών και της γενικότερης κοινωνικής αποδόμησης. Γιατί τόση μούγκα τότε; Και δεν αναφέρομαι στη μάζα. Μιλάω για τους καθηγητές πανεπιστημίων, υποτίθεται τους πιο μορφωμένους σε μια κοινωνία. Έπρεπε να είχαν ταράξει το σύμπαν με τα στραβά που έβλεπαν να συμβαίνουν (θρησκοληψία, διαφθορά, μίζες, πελατειοκρατία, γραφειοκρατία, φακελάκια… Αλήθεια, τόσους καθηγητές ιατρικής έχουμε στην Ελλάδα. Πόσοι είχαν καταγγείλει περιστατικά με φακελάκια;;;).
Αλλά τίποτα. Ο καθηγητάκος τη θεσούλα του, ο πολιτικός την καρεκλίτσα του και ο πολίτης τη βολή του. Και τώρα βγαίνουν μερικοί και μας λένε για exit (δεν αναφέρομαι μόνο στον Γραμματικάκη). Τις δεκαετίες του ’80, ’90 και στις αρχές του 2000 δεν θυμάμαι κανέναν να μιλάει για exit – τότε που θεμελιωνόταν η κρίση που ζούμε σήμερα.
Οι καθηγητές έπρεπε να διδάσκουν στους φοιτητές τους τη σαπίλα που επικρατούσε στην ελληνική κοινωνία, κι αυτοί τους δίδασκαν ό,τι γράφανε τα βιβλία. Έλα όμως που τα βιβλία δεν μπόρεσαν να αποτρέψουν την καταστροφή. Σήμερα οι πτυχιούχοι υποφέρουν ή φεύγουν έξω για να βρουν δουλειά. Και εδώ δύο πράγματα μπορεί να ισχύουν: ή οι καθηγητές δεν βλέπανε τίποτα όλα αυτά τα χρόνια -κάτι που τους καθιστά ανόητους και ανίκανους- ή τα βλέπανε και επέλεγαν να σιωπήσουν. Όπως και να ‘χει, απέτυχαν στο επίπεδο της πρόληψης. Η πολιτική, ασκούμενη από ανώριμους και εγωμανείς, αποδείχθηκε πολύ πιο ισχυρή από όλους τους καθηγητές μαζί.
To exit δεν αποτελεί λύση, συνιστά μάλλον φυγομαχία. Δεν υπάρχει καμιά παράλληλη δεύτερη Ελλάδα. Η Ελλάδα μας είναι μία. Αυτή που που βλέπουμε με τα μάτια μας και ακούμε με τ’ αυτιά μας. Οφείλουμε να μείνουμε σ’ αυτήν και να πολεμήσουμε εναντίον της Ύβρεως, ελπίζοντας ότι η Κάθαρσις θα πραγματοποιηθεί σύντομα.
Φίλε Διονύση γεια σου. Πιστεύω να με θυμάσαι. Όταν τα πράγματα πάνε καλά το κατεστημένο σιωπά, -άλλωστε αυτή είναι και η τακτική του-, και αφήνει εμάς να βγάλουμε το φίδι. Όταν τα πράγματα χειροτερεύουν, αλλάζει τακτική και χρησιμοποιεί μεθόδους τύπου EXIT. Νομίζω ότι έτσι γράφεται η ιστορία.
Κάποτε, πριν από δέκα χρόνια, είχα στείλει μια επιστολή στο Κύριο Γραμματικάκη αλλά δεν μπήκε ούτε καν στον κόπο να μου απαντήσει.
Ίσως, τότε ήταν άλλες εποχές
Χωρίς υπερβολή, όμως, οι πλείστοι είναι απλοί δημόσιοι υπάλληλοι, που ανυπομονούν απλά πότε θα σχολάσουν και παραπονιούνται ασταμάτητα για το μισθό (τα τελευταία 30 χρόνια), ρίχνοντας και κανένα συνδικαλιστικό τσιτάτο, για να επικαλύψουν την ολοφάνερη μετριότητα τους. Το πιστεύεις ότι καθηγητής έχει πει σε αμφιθέατρο μπροστά μας, ότι δεν δεχόμαστε αξιολόγηση, λέει, γιατί μας αξιολογούσαν επί χούντας, και γι ‘αυτό κάναμε το πολυτεχνείο, λέει…;! Ανοησίες ρε φίλε! Και αυτός τυπάς είναι πανεπιστημιακός τώρα…! Επιχειρήματα δεν έχει, ρίχνει ένα «πολυτεχνείο» μες την κουβέντα, μήπως και ψαρώσει ο κόσμος… Τι να περιμένεις ρε φίλε μου από αυτούς τους ανθρώπους…;
Πριν λίγο καιρό έμαθα από πόσο μεγάλο έλεγχο περνάνε οι διπλωματικές εργασίες, ακόμα και στο προπτυχιακό επίπεδο, στα πανεπιστήμια της Βρετανίας σε θέματα εγκυρότητας των πληροφοριών και των θέσεων που αναπτύσσονται αλλά και φυσικά για την περίπτωση λογοκλοπής (δεν υπάρχει κανένας τέτοιος έλεγχος στην Ελλάδα), που με έπιασε πάλι το παράπονο γι’ αυτό τον τόπο…
Αγαπητέ Βαγγέλη, βεβαίως σε θυμάμαι, όπως και τις εργασίες σου. Με όλο το θάρρος σου συνιστώ να μην περιμένεις αναγνώριση από τους φορείς του κατεστημένου. Δεν την αντέχουν. Εκείνο που έχει σημασία είναι μόνον ο αγώνας και η χαρά που αντλείς από αυτόν.